Γράφει η Κάτια Καραχάλιου.
Είναι από εκείνες τις στιγμές που σε λυπεί πολύ μια είδηση και χάνεις τα λόγια σου.
Μπορεί έναν άνθρωπο να μην τον ξέρεις προσωπικά, ξέρεις όμως τον αγώνα που έχει δώσει για να μείνει στην ζωή, ξέρεις την ιστορία του, ξέρεις πως αφήνει πίσω του οικογένεια και παιδιά.
Και ήταν μόλις 57 ετών. Την είσοδό της στο νοσοκομείο την έμαθα κάνοντας συνέντευξη σε στέλεχος του ΚΙΝ.ΑΛ. και είπα: “Δεν πρόκειται, είναι πολύ νέα για να φύγει τόσο γρήγορα”.
Και όμως έφυγε.
Και σήμερα συνάδελφοι και φίλοι βρέθηκαν στην Βουλή για να αφήσουν ένα μπουκέτο λουλούδια και να αποχαιρετήσουν την μαχήτρια της ζωής, Φώφη.
Οι σκληροί άνθρωποι του Κοινοβουλίου λύγισαν μπροστά στην απουσία και είδαμε σκηνές με αγκαλιές και δάκρυα που δείχνουν την ανθρώπινη πλευρά του Ελληνικού Κοινοβουλίου.
Την ευαίσθητη, την προσιτή, την καλή.
Είναι από εκείνες τις εικόνες που σου εντυπώνονται και καταλαβαίνεις πως μπροστά στην θλίψη, δεν υπάρχουν διαφορές, μπροστά στη στεναχώρια δεν υπάρχουν διακρίσεις.
Ένας αξιοπρεπής άνθρωπος έφυγε από την ζωή, δίνοντας σκληρή μάχη και το μάθημα να μην τα παρατάμε ποτέ, ακόμα και αν μέσα μας ξέρουμε πως ίσως τελικά χάσουμε.