
Γράφει η Εύα Καλαβρή.

Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Γράφει η Πέννυ Αδάμου.
Ένα θέμα που βλέπουμε το τελευταίο διάστημα είναι το bullying σε παιδιά, όχι μόνο μικρής ηλικίας, αλλά και μεγαλύτερης.
Βέβαια, το πρόβλημα αυτό υπήρχε πάντα, απλώς ίσως δεν είχε δοθεί η βαρύτητα που του άρμοζε.
Με αφορμή βίντεο που ανέβασε στα social media, γνωστή τραγουδίστρια για το bullying που έγινε στον γιο της, έρχεται για ακόμα μια εβδομάδα στο φως αυτό το τόσο σοβαρό θέμα.
Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Για το τελευταίο άρθρο της χρονιάς επιβάλλεται μια ανασκόπηση, μια απογραφή, ένα μικρό flash back… Σκέφτηκα να το παρακάμψω φέτος για να μην μπω στη διαδικασία να θυμηθώ τη δύσκολη περίοδο που η μητέρα μου ήταν στο νοσοκομείο, ωστόσο κάτι τέτοιο θα ήταν λάθος. Εκτός από αίσιο τέλος στην περιπέτειά μας, διδάχθηκα πάρα πολλά, συνειδητοποίησα ακόμα περισσότερα και θα ήταν άδικο να μην κάνω μια μικρή αποτίμηση.
Το ξεκίνημα του έτους 2023 έχει σχεδόν σβηστεί από τη μνήμη μου, καθώς αμέσως μετά το Πάσχα, ένα προγραμματισμένο χειρουργείο για τη μητέρα μου δεν είχε την αναμενόμενη εξέλιξη. Τον έναν μήνα που παρέμεινε στην εντατική και πάλεψε για τη ζωή της, κατάλαβα πόσο μικρή, απροετοίμαστη και αδύναμη είμαι. Θύμωσα με την αδυναμία μου. Δεν ξέρω αν βγήκα από αυτή τη δοκιμασία πιο σκληρή, πιο έμπειρη ή το αντίθετο. Όμως είμαι ευγνώμων, αρχικά για την οικογένειά μου κι έπειτα για τους φίλους μου. Είχα πολλά “στηρίγματα” και νιώθω τυχερή…
Κοιτώντας από το παράθυρο στο δωμάτιο του νοσοκομείου. Ελπίδα και συντροφιά, οι ζωγραφιές ενός μικρού παιδιού.
Τι παθαίνεις και τι μαθαίνεις λοιπόν μετά από ένα τέτοιο συμβάν; Τι αλλάζει; περισσότερα >
Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Έχει ξεκινήσει αυτή η γλυκιά προσμονή για τις φετινές καλοκαιρινές διακοπές, αγαπητοί φίλοι!
Άραγε γιατί τις περιμένουμε με τόση ανυπομονησία;
«Διακοπές» στην κυριολεξία, σημαίνει να διακόπτουμε, δηλαδή ουσιαστικά να σταματάμε τη ροή της καθημερινότητας, τη γνωστή μας ρουτίνα και να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Για τους περισσότερους εργαζόμενους (κι εγώ ανάμεσά τους) είναι το διάστημα 2-3 εβδομάδων που παίρνουν την καλοκαιρινή τους άδεια, αφήνοντας πίσω εκκρεμότητες, πίεση και έννοιες.
Η αξία των διακοπών είναι στ’ αλήθεια ανεκτίμητη για την ψυχική μας υγεία. περισσότερα >
Γράφει η Πέννυ Αδάμου.
Το καλοκαιράκι ήρθε και εμείς ψάχνουμε χρόνο να πάμε παραλία, να κάνουμε μπανάκια και να δούμε επιτέλους τους φίλους μας λίγο παραπάνω από ότι συνήθως.
Όμως το σημαντικότερο είναι πως επιτέλους η οικογένεια θα έχει περισσότερο χρόνο.
Είναι καιρός να μείνεις λίγο παραπάνω με τα παιδιά, να πάτε για μπάνιο, να ζήσετε στιγμές, να πάτε διακοπές.
Γράφει η Εύα Καλαβρή.
“Σε 20 χρόνια από τώρα, οι μόνοι άνθρωποι που θα θυμούνται ότι εργαζόσασταν μέχρι αργά είναι τα παιδιά σας…”
Διάβασα το παραπάνω σε μια ανάρτηση, πριν λίγες μέρες..
Εσείς πώς επιτυγχάνετε την ισορροπία μεταξύ εργασίας-φιλοδοξίας-επιτυχίας και σχέσεων που έχουν τη μεγαλύτερη σημασία για εσάς;;;
Η ανάρτηση είχε ήδη 609 responses εκείνη την ημέρα! Από τα πιο δημοφιλή σχόλια ήταν οι τύψεις των ανθρώπων που επιλέγουν – είτε από πρόθεση, είτε από ανάγκη – να είναι «παρόντες» στη δουλειά αντί να είναι «παρόντες» στην οικογένεια. περισσότερα >
Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Σε πολλούς δεν αρέσει να μαγειρεύουν καθώς το βιώνουν σαν υποχρέωση… Πρέπει να μαγειρέψουν για να τραφούν οι ίδιοι και οι οικογένειές τους. Έτσι, μοιάζει με καταναγκαστικό έργο, με κάτι που μας τρώει πολύτιμο χρόνο που θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε διαφορετικά.
Ο καλύτερος τρόπος να ξεπεράσουμε αυτό το εμπόδιο είναι να σταματήσουμε να το βλέπουμε σαν υποχρέωση και ν’ αρχίσουμε να το βλέπουμε σαν ευχάριστο και δημιουργικό hobby με πολλά οφέλη. Χρειάζεται απλώς να αλλάξουμε οπτική γωνία!
Το ξέρω φίλοι μου και κυρίως φίλες μου… Δεν είναι εύκολο… Και εγώ που σας γράφω αυτή τη στιγμή δυσκολεύομαι πολύ να ευχαριστηθώ τις ώρες που περνάω στην κουζίνα μαγειρεύοντας. Συνήθως βιάζομαι και μαγειρεύω με το ζόρι, αν όχι καθόλου!
Ίσως και γι’ αυτό προσπαθώ να το δω από άλλη οπτική, μήπως και καταφέρω να αλλάξω τη στάση μου απέναντι στη μαγειρική!
1. Η μαγειρική είναι περιπέτεια
Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι κοινό έχουν τα Χριστούγεννα και το Πάσχα; Εκτός του ότι είναι μεγάλες γιορτές του Χριστιανισμού…
Μπορώ να εντοπίσω πολλά κοινά στοιχεία, ίσως και προφανή, καθώς και οι δύο γιορτές συμβολίζουν την ελπίδα για σωτηρία και την αναγέννηση. Ο Χριστός γεννήθηκε για να σώσει τον κόσμο, βασανίσθηκε, θυσιάστηκε και φορτώθηκε τις αμαρτίες της ανθρωπότητας. Με την “ανάσταση του Χριστού” ο άνθρωπος ελπίζει στην ανάσταση της δικής του ταπεινής υπόστασης, στο πέρασμα από το θάνατο στη ζωή, στη δεύτερη ευκαιρία για τη σωτηρία του πνεύματός του.
Πέρα από τους θρησκευτικούς συμβολισμούς, οι δύο γιορτές έχουν κι άλλα κοινά, περισσότερα από όσα νομίζετε. περισσότερα >
Γράφει η Ελένη Φούρλη.
Σαββατοκύριακο πριν τη Μ. Βδομάδα. Σαββατοκύριακο που οι φοιτητές ταξιδεύουν για τα σπίτια τους.. Ταξιδεύουν για να περάσουν το Πάσχα με τις οικογένειές τους. Χαρά.. ανυπομονησία.. γαλήνη. Ώρα για ξεκούραση.. για χάδια από τους γονείς.. και για γέλια. Έτσι είναι οι γιορτές.. έτσι είναι το Πάσχα στην πατρίδα μας.
Το σημερινό μου άρθρο.. θέλω να το αφιερώσω στους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους στα Τέμπη και σε όλους τους ανθρώπους που σε αυτές τις γιορτές θα έχουν μια απώλεια. Αυτή η απώλεια.. θαρρώ πως είναι χειρότερη και από τον ίδιο τον θάνατο. Είναι η απουσία.. η απουσία του παιδιού από το σπίτι.. η απουσία της χαράς.. η απουσία της ίδιας της ζωής ενώ ζούνε οι άνθρωποι.
Ποια Ανάσταση να ζήσουν αυτές οι οικογένειες; Στέλνω λοιπόν εγώ.. και εύχομαι κι εσείς.. την αγάπη μου και την προσευχή μου σε αυτά τα σπίτια.. Να εκτιμούμε τους ανθρώπους που θα έχουμε στο πλάι μας. Να είμαστε ευγνώμονες που είναι μαζί μας και που είμαστε μαζί τους. Καλό ΣΚ αγάπες!
Γράφει η Ιωάννα Λαζάρου.
Είναι μερικοί άνθρωποι που αξίζουν πραγματικά την πρώτη θέση στον παράδεισο.. αν υπάρχει ο παράδεισος! Είναι εκείνοι που τραβούν μεγάλο ζόρι στη ζωή.. αλλά όχι μόνο δεν το βάζουν κάτω.. αλλά ανοίγουν την καρδιά τους πάνω στον σταυρό.. και συγχωρούν τον Θεό.. τη σκληρή ζωή.. τους ανθρώπους που δεν νοιαζόμαστε. Η καλοσύνη τους είναι το γιατρικό κάθε νόσου.. κάθε πόνου! Τα λόγια είναι φτωχά.. οι άνθρωποι κάνουν τα πάντα για τη ζωή.. κάνουν τα πάντα για το παιδί τους!
Είναι κάμποσα τα παραδείγματα των ανθρώπων αυτών.. θα θυμόσαστε πρόσφατα τον Παναγιώτη Ραφαήλ και το κατόρθωμα των γονιών του! Άξιοι γονείς.. άξιοι άνθρωποι! Τώρα θα μας μιλήσει στην καρδιά.. η κυρία Χριστίνα Μπουραϊμη.. η μαμά του Θοδωρή.. του θαύματος! Τι δεν έκαναν κι αυτοί οι γονείς! Θέλω να στηρίξετε σας παρακαλώ.. Μπορείτε να αγοράσετε κάποιο παραμύθι.. τόσο απλά.. από το υστέρημά σας! Αν έχετε παιδάκια.. πάρτε παραμύθια!
Ονομάζομαι Χριστίνα Μπουραϊμη και θα ήθελα να σας μιλήσω για το μικρότερο γιο μου, Θοδωρή, ο οποίος πάσχει από μια σπάνια, κληρονομική, εκφυλιστική ασθένεια του νευρικού συστήματος. Η ασθένεια ονομάζεται Batten Disease και προσβάλει μόνο παιδιά από τα οποία κλέβει μέρα με τη μέρα τις ικανότητές τους (να βλέπουν, να περπατούν, να μπορούν να μιλούν και να καταπίνουν) οδηγώντας τα σε έναν πολύ πρόωρο θάνατο. περισσότερα >