Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ τι κοινό έχουν τα Χριστούγεννα και το Πάσχα; Εκτός του ότι είναι μεγάλες γιορτές του Χριστιανισμού…
Μπορώ να εντοπίσω πολλά κοινά στοιχεία, ίσως και προφανή, καθώς και οι δύο γιορτές συμβολίζουν την ελπίδα για σωτηρία και την αναγέννηση. Ο Χριστός γεννήθηκε για να σώσει τον κόσμο, βασανίσθηκε, θυσιάστηκε και φορτώθηκε τις αμαρτίες της ανθρωπότητας. Με την “ανάσταση του Χριστού” ο άνθρωπος ελπίζει στην ανάσταση της δικής του ταπεινής υπόστασης, στο πέρασμα από το θάνατο στη ζωή, στη δεύτερη ευκαιρία για τη σωτηρία του πνεύματός του.
Πέρα από τους θρησκευτικούς συμβολισμούς, οι δύο γιορτές έχουν κι άλλα κοινά, περισσότερα από όσα νομίζετε.
Οι ολιγοήμερες διακοπές και η παύση των σχολείων, τις κάνουν τις αγαπημένες των παιδιών. Νομίζω ότι τα παιδιά προτιμούν το Πάσχα γιατί ξέρουν ότι πλησιάζει το καλοκαίρι.
Άλλο ένα κοινό σημείο είναι το φαγητό και τα γλυκά! Όχι, δεν υπάρχουν τα ίδια εδέσματα επάνω στο γιορτινό χριστουγεννιάτικο και στο πασχαλινό τραπέζι, ωστόσο η ποσότητα είναι εξίσου μεγάλη! Τόσο μεγάλη που καταντά σπατάλη, πολλές φορές. Ίσως φταίει η νηστεία που προηγείται, ίσως η ανασφάλειά μας να φτάσει το φαγητό για όλους, καλεσμένους και οικογένεια. Και κάπως έτσι ακούγονται κάθε χρόνο τα ίδια παράπονα, για τα κιλά των γιορτών και για το πόσα γλυκά φάγαμε. 
Η ανταλλαγή δώρων είναι ακόμη ένα κοινό χαρακτηριστικό των δύο γιορτών. Τα παιδιά είναι εκείνα που απολαμβάνουν δώρα από πάσα κατεύθυνση αυτές τις μέρες και γενικά επικρατεί διάθεση προσφοράς.
Θα μπορούσε κάποιος να παρατηρήσει και τα ταξίδια ως κοινό σημείο. Άλλωστε είναι δημοφιλής η φράση “Πάσχα στο χωριό και Χριστούγεννα στην πόλη”. Οι άνθρωποι ταξιδεύουν, για να επισκεφθούν την οικογένειά τους ή φίλους. Άλλοι κάνουν διακοπές στην ύπαιθρο ή σε νησιά για να γνωρίσουν τα έθιμα των περιοχών αυτών.
Άφησα για το τέλος το πιο σημαντικό κοινό γνώρισμα των Χριστουγέννων με το Πάσχα.
Οι άνθρωποι έρχονται κοντά, συναντιούνται και κοινωνικοποιούνται. Οικογένειες ενώνονται ξανά, φίλοι ξανασμίγουν. Έτσι όπως “τρέχει” η καθημερινότητά μας με ιλιγγιώδη ταχύτητα, με επαγγελματικές υποχρεώσεις, ασφυκτικά γεμάτα προγράμματα και μηδενικό ελεύθερο χρόνο, ακόμα κι όταν μένουμε “κοντά” είμαστε ουσιαστικά πολύ “μακριά”. Η πανδημία μας αποξένωσε ακόμη περισσότερο, κατά κάποιον τρόπο “υποχρεωτικά”, μας έκανε επιφυλακτικούς και βολευτήκαμε στο “από απόσταση”. Κάπως έτσι, συνειδητοποίησα ότι βλέπω την αδερφή μου (ευτυχώς βεβαίως), που ζει στο εξωτερικό, πιο συχνά από φίλους και συγγενείς που ζουν στην Αθήνα.
Οι γιορτές αυτές λοιπόν είναι μία ευκαιρία να βρεθούμε ξανά, να ενισχύσουμε τις σχέσεις μας και να δημιουργήσουμε νέες αναμνήσεις. 
Είναι πολύ σημαντική αυτή η ευκαιρία που μας δίνεται και δεν πρέπει να την παραβλέπουμε, ούτε να τη θεωρούμε δεδομένη. Γιατί είναι πολλές εκείνες οι οικογένειες που πενθούν κι εκείνες που δεν θα ξανασμίξουν. Κι αν φύγουμε και από τα σύνορα της χώρας, είναι πολλές οι οικογένειες που περνούν την 412η μέρα πολέμου, μη γνωρίζοντας τι τους επιφυλάσσει η επόμενη μέρα.