Γράφει η Εύα Καλαβρή.
«Σε 20 χρόνια από τώρα, οι μόνοι άνθρωποι που θα θυμούνται ότι εργαζόσασταν μέχρι αργά είναι τα παιδιά σας…»
Διάβασα το παραπάνω σε μια ανάρτηση, πριν λίγες μέρες..
Εσείς πώς επιτυγχάνετε την ισορροπία μεταξύ εργασίας-φιλοδοξίας-επιτυχίας και σχέσεων που έχουν τη μεγαλύτερη σημασία για εσάς;;;
Η ανάρτηση είχε ήδη 609 responses εκείνη την ημέρα! Από τα πιο δημοφιλή σχόλια ήταν οι τύψεις των ανθρώπων που επιλέγουν – είτε από πρόθεση, είτε από ανάγκη – να είναι «παρόντες» στη δουλειά αντί να είναι «παρόντες» στην οικογένεια.
«Έχω χάσει τόσα πολλά γενέθλια, θεατρικές παραστάσεις κι εκδηλώσεις λόγω δουλειάς, και δεν μπορώ καν να σας πω γιατί. Δεν θυμάμαι πάνω σε τι δούλευα, δεν μπορώ να σας πω γιατί ήταν τόσο σημαντικό. Αλλά μπορώ να σας πω το πως έκανε τα παιδιά μου να αισθάνονται το ότι δεν ήμουν εκεί. Μην γίνετε σαν εμένα».
Ο σχολιαστής έχει ένα δίκιο…
Ο David Brooks έχει γράψει: «…Τότε μου ήρθε στο μυαλό ότι υπάρχουν δύο είδη αρετών: οι αρετές του βιογραφικού και οι αρετές του εγκωμίου. Οι αρετές του βιογραφικού είναι οι δεξιότητες που φέρετε στην αγορά εργασίας. Οι άλλες αρετές είναι αυτές για τις οποίες γίνεται λόγος στον επικήδειό σας, είτε ήσασταν ευγενικοί, γενναίοι, έντιμοι ή πιστοί. Ήσασταν ικανοί να βιώσετε τη βαθιά αγάπη;…»
Παραφράζοντας τα λόγια του λοιπόν, οι αρετές του βιογραφικού μας είναι κάτι το φευγαλέο ενώ οι άλλες… διαρκούν για πάντα.
Ωστόσο, όπως συμβαίνει συνήθως, η ισορροπία ανάμεσα σε εργασία και οικογένεια, είναι εύκολη στα λόγια και δύσκολη στην πράξη. Όλοι μιλούν για το λεγόμενο work-life balance και σχεδόν όλοι αγωνίζονται να το επιτύχουν.
Υπάρχει άραγε ακριβές balance; Πολλοί υποθέτουν ότι ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής είναι να αφιερώσουν τον ίδιο αριθμό ωρών και στα δύο.
8 ώρες δουλειά; Άρα και 8 ώρες προσωπική ζωή / οικογένεια. Βγαίνουν όμως τα μαθηματικά;
Για τους περισσότερους ανθρώπους, η εξίσωση είναι αδύνατη. Καταρχάς, πολλοί εργάζονται περισσότερες από 8 ώρες / μέρα. Έπειτα κοιμόμαστε (ή θα έπρεπε να κοιμόμαστε) 7 ώρες την ημέρα. Αν βάλουμε μετακινήσεις, λοιπές δουλειές, υποχρεώσεις, έκτακτες ή τακτικές δραστηριότητες, προσωπική υγιεινή και άσκηση, τι θα απομείνει;;; Ίσως μία ή δύο ώρες το πολύ;;;
Τελικά, δουλειά και προσωπική ζωή (οικογένεια / φίλοι / σχέσεις) δεν θα ισορροπήσουν ποτέ!
Αν όμως χρησιμοποιούσαμε πιο «δημιουργικά» μαθηματικά; Τι θα συμβεί αν δεν εστιάσουμε στον αριθμό των ωρών, αλλά στην ποιότητά τους;
Αυτός ίσως είναι ο καλύτερος τρόπος (μάλλον ο μόνος τρόπος) για να ισορροπήσει η ζυγαριά.
Πώς;
Ένα απλό παράδειγμα:
Μην παρακολουθείτε τα παιδιά σας να παίζουν. Παίξτε μαζί τους.
Όλες οι υπόλοιπες (μαθηματικές) εξισώσεις θα σας αφήνουν να αισθάνεστε απογοητευμένοι και ανεκπλήρωτοι.
Έτσι, κάποια μέρα ίσως αποφύγουμε τη λύπη που θα μας πλημμυρίσει η ευχή να μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω το χρόνο και να κάνουμε τα πράγματα διαφορετικά…