Γράφει η Ιωάννα Λαζάρου.
Μετά τη χθεσινή τραγωδία κοιταχτήκαμε στα μάτια. Σε πήρα στην αγκαλιά μου και σου είπα.. «τώρα καταλαβαίνεις γιατί όταν φεύγεις μακριά σου λέω να μου στείλεις μήνυμα όταν φτάσεις». Πάντα αντιδρούσες. «Άσε με ρε μάνα».. μου έλεγες. Κι όμως.. έκλαψες εχτές. Με αγκάλιαζες σα να ήσουν κι εσύ στο τρένο. Το μετάνιωσες που δε με καταλάβαινες τότε.. Πλέον με καταλαβαίνεις..
Στην τραγωδία στα Τέμπη.. πολλά παιδιά ήταν τα θύματα. Επέστρεφαν από το τριήμερο για τις υποχρεώσεις τους στο πανεπιστήμιο. Κάποια παιδιά έφυγαν τόσο άδικα. Κάποιοι γονείς δεν έχουν τα παιδιά τους σήμερα.. Κι όλο αυτό γιατί δεν έχουμε κράτος. Γιατί λειτουργούμε σε συνθήκες 20 χρόνων πριν. Γιατί τελικά.. ζούμε από τύχη.. Ζούμε μόνο με την ευχή και την προσευχή όσων μας αγαπούν..