Εκείνος…
Κοίταξε την γυναίκα που περπατούσε δίπλα του. Μα ποια ήταν; Δεν μπορούσε πια να θυμηθεί. Είχε αλλάξει τόσο πολύ που πλέον του ήταν άγνωστη. Πόσο του είχε λείψει εκείνο το κορίτσι που κούρνιαζε στην αγκαλιά του. Εκείνο το κορίτσι που τον έκανε να νιώθει τόσο δυνατός.
Ήθελε τόσο πολύ να της μιλήσει για αυτό μα ήταν σαν να την άκουγε.. «Σοβαρά τώρα τι λες; Εγώ έχω αλλάξει που έχω αφιερωθεί τόσα χρόνια σε εσένα; Αλήθεια τώρα; Δεν έχω αλλάξει..» Όμως αυτό ήθελε να της πει. Ότι δεν φταίει εκείνη, ποτέ δεν έφταιγε, εκείνος κάπου χάθηκε στον δρόμο και δεν ήξερε πώς να την φτάσει. Χάθηκε προσπαθώντας για την καθημερινότητα τους. Χάθηκε στα μικρά ή μεγάλα καθημερινά. Στις συμβουλές των γέρων… «πρέπει να δείξεις ποιος είναι ο αρχηγός», «μη σου πάρει τον αέρα.. κάηκες».
Ήθελε να της πει πως δεν την φτάνει. Να του δείξει λίγο το δρόμο. Να του χαμογελάσει μήπως και φωτίσει ο δρόμος του και την προλάβει. Μα πώς να τα πει όλα αυτά. Που δεν ήξερε τις σωστές λέξεις και εκείνη μιλούσε πάντα τόσο… τόσο σωστά και πολλές φορές τον διόρθωνε. Εκείνη που έμοιαζε να καταφέρνει τα πάντα. Εκείνη που δεν τον χρειαζόταν πια.
Εκείνη…
Περπατούσε δίπλα του θαυμάζοντας την φύση και τους ήχους. Την λίμνη που μέσα της καθρεπτιζόταν ο ουρανός. Γύρισε και τον κοίταξε. Περπατούσε δίπλα της χωρίς να μιλάει. Χωρίς να κοιτάζει γύρω του. Μα πόσο πεζός ήταν. Κοιτούσε τα πόδια του.
Πρέπει να του το πω. Πρέπει να του πω πως δεν αντέχω άλλο αυτήν την κατάσταση. Μα τι να του πω αφού δεν θα με καταλάβει. Έχει τόσον καιρό να με κοιτάξει όπως παλιά. Με κοιτάζει σαν να μην με αναγνωρίζει. Ίσως δεν του αρέσω πια. Περνάνε οι μέρες και οι μήνες και χανόμαστε όλο και πιο πολύ. Εγώ τρέχω όλη μέρα να τα προλάβω όλα και εκείνος δεν κάνει καμία προσπάθεια. Τίποτα. Καμία απολύτως προσπάθεια. Νιώθω τόσο μόνη μου κάποιες φορές. Τον χρειάζομαι τόσο πολύ. Μα δεν έχει χρόνο πια για εμένα. Θέλω να του πω τόσα πολλά αλλά…, είναι και τα λόγια των μεγαλυτέρων γυναικών «ο άντρας σου να σε ξέρει από το κεφάλι και κάτω», «μην τα λες όλα κράτα και κάτι για εσένα…» και να που φτάσαμε τώρα. Όμως εγώ θέλω να του μιλήσω μα είναι σαν να τον βλέπω. Πάντα το ίδιο γίνεται. Επιστρέφει από την δουλειά κουρασμένος. Όμως εμένα μου λείπει τόσο εκείνο το αγόρι που γελούσε υπέροχα. Που πήγε εκείνο το αγόρι; Πώς να ανοίξω την καρδιά μου σε κάποιον που δεν με ακούει. Είναι σαν να μιλάω άλλη γλώσσα.
Ίσως εκείνο το νεαρό ζευγάρι χάθηκε κάπου σε εκείνα τα πιο ρομαντικά χρόνια. Τώρα ήταν πια δυο σύγχρονοι νέοι άνθρωποι. Με τις δουλειές τα χόμπι τους και τις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης. Όμως κάποια στιγμή, κάποτε, χαζεύοντας αγκαλιά στον καναπέ μια τέτοια ιστοσελίδα είχαν διαβάσει την συμβουλή ενός γηραιότερου ζευγαριού :
«Εμείς βλέπετε γεννηθήκαμε
Σε μια εποχή που όταν κάτι
Χαλούσε δεν το πετούσαμε
Το φτιάχναμε!!!»
Αυτό έπρεπε μόνο να θυμηθούν.
Περπάτησαν λίγα βήματα ακόμα. Εκείνη σταμάτησε. Εκείνος γύρισε και την κοίταξε. Κοιτάχτηκαν όπως εκείνοι ήξεραν. Τα μάτια μίλησαν. Δεν υπήρχε πια κανένα κενό ανάμεσα τους. Το είπαν και οι δυο με τα μάτια. Είπαν σ’ αγαπώ και το σε αγαπώ είναι γέφυρα. Ενώνει. Τα πάντα.
Φαίη Χατζηαντωνίου
https://www.facebook.com/fay.xatziandoniou?ref=br_rs