Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Με απώλειες ξεκινάει το νέο έτος για τη σχολική κοινότητα… Γρίπη, covid και άλλες ιώσεις που προσβάλλουν το αναπνευστικό, φαίνεται ότι κάνουν επιδρομή στον πληθυσμό της χώρας μας και ταλαιπωρούν πολύ κόσμο. Ανάμεσά τους, μαθητές και εκπαιδευτικοί.
Η κατάσταση που επικρατεί οδήγησε τον ΕΟΔΥ στην έκδοση ενός δελτίου τύπου με οδηγίες για τη μείωση μετάδοσης λοιμώξεων του αναπνευστικού στο σχολικό περιβάλλον, μεταξύ των οποίων διαβάζουμε τα γνωστά πλέον σε όλους μας:
-τακτικό πλύσιμο χεριών
-καλός αερισμός των εσωτερικών χώρων διδασκαλίας
-αποφυγή συνωστισμού
-παραμονή στο σπίτι μέχρι την υποχώρηση των συμπτωμάτων
-τήρηση αποστάσεων
-χρήση μάσκας (σύσταση)
Όλα τα παραπάνω βέβαια, όπως και η χρήση αντισηπτικού, το φτέρνισμα στον αγκώνα, η αποφυγή της επαφής των χεριών με τα μάτια, τη μύτη και το στόμα, και άλλα τόσα, δεν είναι ακριβώς μέτρα, αλλά τα βασικά που πρέπει να τηρούνται ούτως ή άλλως το χειμώνα και σε περιόδους σημαντικών εξάρσεων γρίπης και άλλων ιώσεων.
Θα πρέπει να έρθει εκείνη η μέρα που το παιδί ή ο ενήλικας που φοράει μάσκα, δεν θα είναι “δακτυλοδεικτούμενος” αλλά ο άνθρωπος εκείνος που έχει βρέφη στο σπίτι ή επαφές με ευπαθείς ενήλικες, με σοβαρά θέματα υγείας. Η χρήση μάσκας, ειδικά μετά από όσα έχουμε ζήσει τα χρόνια της πανδημίας, θα έπρεπε να είναι για όλους μας η αυτονόητη και συνηθισμένη πρακτική σε τέτοιες περιόδους και περιπτώσεις.
Αντιθέτως, για τους περισσότερους από εμάς είναι κάτι που μας προκαλεί άρνηση, άσχημες μνήμες και αντιδράσεις τύπου: “δεν μπορώ να αναπνεύσω με τη μάσκα”.
Γιατί άραγε δεν μάθαμε τίποτα; Γιατί δεν καταφέραμε να ενσωματώσουμε στην καθημερινότητά μας τις απόλυτα λογικές πρακτικές και τη στάση μας απέναντι στις λοιμώξεις; Γιατί μας είναι τόσο δύσκολο να προστατεύσουμε εμάς και τους γύρω μας;
Διάβασα μια πολύ ενδιαφέρουσα άποψη, ενός παιδιάτρου που παρακολουθώ στα social ότι ο μέσος γονέας και ο δάσκαλος γνωρίζει πολύ καλά σήμερα, από την παιδική ψυχολογία, ότι αν θέλουμε να μάθει κάτι το παιδί, το διδάσκουμε με εξήγηση, συζήτηση και παράδειγμα και όχι με φοβέρα, επιβολή και τιμωρητικά μέτρα. Έτσι και στη σχέση κράτους – πολίτη, την περίοδο της πανδημίας, η Κυβέρνηση μας έμαθε σε τιμωρητική επιβολή μέτρων, σκληρές καραντίνες και πρόστιμα, τόσο που σήμερα βλέπουμε τα λογικά μέτρα υγιεινής, τις μάσκες και την αποχή από σχολείο – δραστηριότητες, ως παρελθοντικό εφιάλτη. Κάπως έτσι δεν μάθαμε τίποτα επί της ουσίας, ούτε εμείς ούτε και τα παιδιά μας.
Κάπου εδώ, στα σχόλια της ανάρτησής του βέβαια υπάρχουν και οι εργαζόμενοι γονείς (κυρίως μητέρες – απολύτως αναμενόμενο), που συμπληρώνουν ότι η πολιτεία οφείλει να τους παρέχει – επιτρέπει μεγαλύτερη εργασιακή ευελιξία για να μπορούν να ανταπεξέρχονται σε εργασία και οικογένεια, σε τέτοιες δύσκολες περιόδους.
Διότι κανένας γονέας δεν επιθυμεί να στείλει το παιδί του άρρωστο στο σχολείο. Κανένας γονέας δεν επιθυμεί να φέρει τη γιαγιά και τον παππού στο σπίτι να κρατήσουν ένα άρρωστο παιδί διακινδυνεύοντας και τη δική τους υγεία. Κανένας γονέας δεν μπορεί πλέον να βρει άνθρωπο για φύλαξη άρρωστου παιδιού.
Οι επόμενες εβδομάδες είναι αρκετά κρίσιμες… Εύχομαι κι ελπίζω να φερθούμε όλοι με λογική, σεβασμό και συνέπεια. Εύχομαι παράλληλα να βρούμε αρωγή και υποστήριξη από την πολιτεία.
Καλή αρχή στα παιδιά μας και στα σχολεία, με τις μικρότερες απώλειες, με την όσο το δυνατόν πιο ομαλή επάνοδο στην κανονικότητα.