Γράφει η Πέννυ Αδάμου.
Πόσο κακό είναι τώρα πια, σε μια εποχή όπου όλα έχουν εξελιχθεί, να υπάρχουν παιδιά που ασκούν μπούλινγκ και παιδιά που δέχονται.
Ο κόσμος έχει προχωρήσει, μπορεί να έχει γίνει πιο απρόσωπος, πιο κλειστός, πιο δύσκολος, όμως η επιστήμη της ψυχολογίας έχει εξελιχθεί και η ψυχανάλυση πια δεν είναι ταμπού.
Και όμως, έπειτα το περιστατικό τραυματισμού του 13χρονου μαθητή από τη Ρόδο, ήρθαν στο προσκήνιο και περιστατικά τραυματισμού από μπούλινγκ.
Μπορεί να μην το βλέπουμε εμείς, όμως υπάρχει. Και υπάρχει παρά τα μέτρα της Κυβέρνησης για τα κινητά, ή τις επιτηρήσεις των καθηγητών στα διαλείμματα.
Πάρα την γραμμή για την προστασία των μαθητών, παρά τους ψυχολόγους στα σχολεία. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν λειτουργούν όλα αυτά που υπάρχουν για τους μαθητές, αλλά ότι το πρόβλημα είναι πολύ πιο βαθύ από όσο νομίζουμε.
Οι ειδικοί μιλούν για τις συνθήκες που μεγαλώνουν τα παιδιά, το κλίμα στο σπίτι, όμως μιλούν και για την αποδοχή, το αίσθημα κυριαρχίας, αλλά και τα likes στα social media.
Η αποδοχή είναι ένα μεγάλο θέμα σε αυτές τις ηλικίες και τα παιδιά πασχίζουν για την αποδοχή των γύρω τους.
Ίσως λοιπόν πρέπει να υπάρξει από ειδικούς μια μεγαλύτερη έρευνα σε βάθος, ώστε να μπορέσουν να δοθούν λύσεις που θα αποδόσουν.
Γιατί τα παιδιά κουβαλούν για πάντα αυτό το βάρος. Θα πρέπει να κάνουν πολλή δουλειά με τον εαυτό τους για να το αποβάλλουν, κάτι που είναι προφανώς πολύ κακό.
Το θέμα θέλει προβολή, θέλει περισσότερα μέτρα, θέλει μεγαλύτερη προσοχή και έρευνα.
Υπάρχουν γονείς που περνούν δύσκολα μαζί με τα παιδιά τους και σίγουρο κάτι τέτοιο δεν αξίζει σε κανέναν.