Γράφει η Εύα Καλαβρή.
3 – 11 Αυγούστου 2021: Ένας χρόνος πέρασε από τη μεγαλύτερη καταστροφή στην ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας. Το 1/3 του νησιού της Εύβοιας έγινε στάχτη από μία πυρκαγιά που ξεκίνησε με άπνοια, συνέχισε ακάθεκτη για 10 μέρες, χωρίς βοήθεια από εναέρια μέσα, έκαψε ό, τι βρήκε στο πέρασμά της από Ευβοϊκό μέχρι Αιγαίο και σταμάτησε στη θάλασσα.
Σε αυτό το τραγικό δεκαήμερο, οι κάτοικοι στάθηκαν ήρωες μαζί με τους εθελοντές που έσπευσαν να βοηθήσουν, ενώ το ίδιο ηρωικά στέκονται όρθιοι μέχρι σήμερα και δεν εγκαταλείπουν τον τόπο τους. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι θα δίνουν μάχη για το υπόλοιπο της ζωής τους, για να μην παραδώσουν καμένη γη στις επόμενες γενιές.
Οι κάτοικοι της Βόρειας Εύβοιας δεν ξεχνούν, ούτε οι υπόλοιποι Ευβοιώτες.
Δεν ξεχνούν εκείνους που τους ξέχασαν, εκείνους που τους άφησαν να καταστραφούν και τους αφαίρεσαν την ελπίδα.
Δεν θα ξεχάσουν ποτέ το συναίσθημα της απελπισίας, το πως είναι να μένεις αβοήθητος και να εγκαταλείπεις την περιουσία και τα ζώα σου στις φλόγες.
Δεν ξεχνούν όμως και το κύμα βοήθειας και αλληλεγγύης που ήρθε από τους απλούς πολίτες. Εκείνες τις μαύρες μέρες που η φράση «μόνο ο λαός θα σώσει το λαό» πήρε σάρκα και οστά.
Δεν ξεχνάμε τη Βόρεια Εύβοια. Τη στηρίζουμε, την επισκεπτόμαστε. Οι θάλασσές της είναι πεντακάθαρες, το φαγητό καταπληκτικό, οι κάτοικοι φιλόξενοι και μας έχουν ανάγκη. Όχι τόσο τα χρήματά μας, όσο τη διαρκή παρουσία μας που τους καθησυχάζει ότι κι εμείς οι υπόλοιποι «δεν θα ξεχάσουμε ποτέ».
Ένα χρόνο μετά, το σχέδιο ανασυγκρότησης της πληγείσας περιοχής δε φαίνεται να έχει την αποδοχή των κατοίκων σε μεγάλο βαθμό. Πλήθος αναρτήσεων και άρθρων αναφέρει ότι οι πραγματικές ανάγκες του κόσμου της Βόρειας Εύβοιας δεν έχουν εισακουστεί.
Σήμερα δε θα σταθώ μόνο στη μαύρη επέτειο ενός έτους από την πυρκαγιά.
Θα θυμηθώ το δικό μας οδοιπορικό, πριν λίγα χρόνια, στο καταπράσινο νησί μας. Όταν από τη Λίμνη περάσαμε στις Κεχριές και τα χωριά Κεραμεία και Παλαιόβρυση, έπειτα στη Αγία Άννα, έξω από το Αχλάδι και την Κοτσικιά, μέσα από τους Παππάδες, τα Βασιλικά και φτάσαμε στα Ελληνικά και στην παραλία τους «Άγιος Νικόλαος».
Στην επιστροφή μας κάναμε παράκαμψη για το χωριό Κερασιά και συγκεκριμένα για το μονοπάτι 1 χλμ που οδηγεί στους καταρράκτες του Δρυμώνα. Στο χωριό υπάρχει και μουσείο με ευρήματα από το απολιθωμένο δάσος μεγάλης παλαιοντολογικής σημασίας.
Επίσης, περνώντας τις Ροβιές, κατεβήκαμε στα Ήλια, περάσαμε οδικώς την Αιδηψό και πήγαμε προς Ωραιούς. Κάναμε μια λανθασμένη παράκαμψη στον Αγιόκαμπο (είμαστε περιπετειώδεις τύποι!) ψάχνοντας την παραλία «Νησιώτισσα» η οποία τελικά βρισκόταν στο δρόμο προς Νέο Πύργο, λίγο πριν.
Με την ευχή να κλείσουν σύντομα οι πληγές του νησιού μας.