
Γράφει η Ιωάννα Λαζάρου.
Εμείς που πόλεμο δεν ζήσαμε.. τι ξέρουμε να πούμε γι αυτόν; Τι ξέρουμε για τον πόνο που προκαλεί; Τι ξέρουμε για το πόσο αυτός στοιχειώνει τα όνειρα των παιδιών; Θα ήθελα πριν σας γράψω για τη Μαρίνα Οβσιάνικοβα να σημειώσω δυο γραμμές από το απόσπασμα «Μάχη στην άκρη της νύχτας» του Τάσου Λειβαδίτη.
Τώρα πρέπει να μιλήσει
για να σωθεί
πρέπει να πάψει να ονειρεύεται
και να ζήσει.
Αυτές οι δυο γραμμές έρχονται στο μυαλό μου κάθε φορά που σκέφτομαι τα παιδιά.. γενικά τους νέους.. του πολέμου. Σίγουρα για όσους έχουν διαβάσει τη συλλογή του ποιητή.. δεν θα βρουν σύνδεση.. ωστόσο.. κάποιος που έχει ασχοληθεί με την ψυχολογία των παιδιών στον πόλεμο.. θα κατανοήσει το βάθος των στίχων..
Για να σωθεί το παιδί.. για να μην τρελαθεί δηλαδή.. θα πρέπει να μιλήσει για τα βιώματά του.. να τα μοιραστεί.. να τα ξεφορτωθεί κατά κάποιον τρόπο. Για να ζήσει το παιδί.. θα πρέπει να πάψει να ονειρεύεται. Τα όνειρα τον γυρίζουν στο παρελθόν.. τον πηγαίνουν στις προ πολέμου όμορφες στιγμές. Όμως τότε δεν βγάζει νόημα.. καθώς η ιστορία έγραψε.. ο πόλεμος ήρθε.. ο πόλεμος σκότωσε τη ζωή. Τα όνειρα που ξεκινούν με το «αν ήταν αλλιώς».. γίνονται εφιάλτες του μυαλού και δολοφόνοι της ζωής.. Γιατί τα όνειρα πληγώθηκαν.. έχασαν τη δύναμη να κάνουν τον κόσμο αυτών των παιδιών πιο όμορφο!
Γι αυτά τα παιδιά.. μια Ρωσίδα δεν υπολόγισε πατρίδα.. δεν υπολόγισε καριέρα.. δεν υπολόγισε προσωπική ζωή.. περισσότερα >