Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Καθώς κοιτάζω την άδεια γωνία στο σαλόνι μας όπου μέχρι πριν λίγες ώρες βρισκόταν το χριστουγεννιάτικο δέντρο, σκέφτομαι τις ημέρες των γιορτών που πέρασαν, όλα αυτά που προγραμματίζαμε να κάνουμε και τι κάναμε τελικά. Από τη μία νιώθω μία ανακούφιση που ξεστολίσαμε, πακετάραμε, καθαρίσαμε το σαλόνι που, απαλλαγμένο πια από το πληθωρικό ντεκόρ, φαίνεται μεγαλύτερο και από την άλλη αισθάνομαι νοσταλγία και απογοήτευση που δεν καταφέραμε να ζήσουμε περισσότερα στις γιορτές. Να ζήσουμε αυτά που στερηθήκαμε πέρσι και πιστέψτε με είχα, όπως πάντα, μεγαλεπήβολα σχέδια.
‘Ηθελα να βγούμε περισσότερο, να συναντήσουμε φίλους, να πάμε θέατρο, να φτιάξουμε λιχουδιές σε σπίτια φίλων και άλλα πολλά. Δεν ήθελα να στείλω με κούριερ τα δώρα στα βαφτιστήρια μου φέτος. Δεν ήθελα να περάσω άρρωστη μία ολόκληρη εβδομάδα μη μπορώντας να δω ούτε το παιδί μου φοβούμενη μην το κολλήσω. Παρόλα αυτά, δυστυχώς κούριερ παρέδωσε και φέτος τα δώρα, ενώ εγώ, τσίμπησα μια ίωση, όχι covid, που μου “έκλεψε” μία ολόκληρη εβδομάδα!
Κι έτσι ο χρόνος τρέχει αμείλικτος, ο Ιανουάριος προχωράει με μεγάλη ταχύτητα, ήδη κοντεύει στα μισά του, οι γιορτές ήρθαν κι έφυγαν ενώ τα μόνα πλάσματα γύρω μου με αστείρευτη ενέργεια και συνεχείς εκρήξεις ενθουσιασμού είναι τα παιδιά! Ακριβώς! περισσότερα >
