Γράφει η Κάτια Καραχάλιου.
Έχω πιάσει συζήτηση με κύριο μεγαλύτερης ηλικίας για να του κάνω μια συνέντευξη, δημοσιογράφος γαρ, και εκεί λοιπόν που συζητάμε μου λέει το εξής εφαλτήριο σκέψης: «Έχει τύχει να νιώθεις μόνος ενώ μπορεί να γνωρίζεις πολλά άτομα και να έχεις πολλούς φίλους; Να είσαι σε μια παρέα αλλά να μην είσαι εκεί;».
Όπως και να το κάνουμε όταν το ακούμε από έναν άνθρωπο άλλης γενιάς από τη δική μας, σε προβληματίζει.
Σκέφτεσαι αν τελικά έχουμε αλλάξει όλοι και αν τελικά ο εγωισμός μας είναι μεγαλύτερος από εμάς τους ίδιους.
Και πράγματι είναι έτσι οι ίδιοι οι ρυθμοί μας που δεν προλαβαίνουμε να σκεφτούμε κάποιες φορές τις ανάγκες των άλλων.
Ίσως δεν κοιτάμε τα άτομα δίπλα μας με κατανόηση, αφού μπορεί ταυτόχρονα να σκεφτόμαστε αλλά πράγματα.
Μάλλον κακό, όχι για εμάς μόνο, αλλά για όλη μας την κοινωνία.
Όμως η αρχή γίνεται από εμάς και από τον καθένα μας χωριστά.
Αν δεν προσπαθήσουμε από λίγο όλοι να το αλλάξουμε αυτό και να κοιτάξουμε στα μάτια τους άλλους, τότε δεν θα αλλάξει τίποτα!
Ας δούμε λοιπόν λίγο καλύτερα τους γύρω μας, με μεγαλύτερη κατανόηση και αγάπη και τότε ίσως έχουμε αποτέλεσμα, να έχουμε μια ωραιότερη κοινωνία και να μην υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν μόνοι, όταν περιτριγυρίζονται από ανθρώπους.