Γράφει η Εύα Καλαβρή.
Χθες βράδυ βγήκα και πέρασα πολύ όμορφα. Από τη στιγμή που επέστρεψα στο σπίτι, ανακατεύω στο μυαλό μου σκέψεις θέλοντας κάτι να γράψω…
Ήταν περισσότερο ένα μάθημα παρά μία έξοδος.
Η βραδιά εξελίχθηκε με τέτοιο αναπάντεχο τρόπο που κάθε λίγα λεπτά συνειδητοποιούσα και κάτι. Πράγματα απλά, γνωστά σε όλους και κατανοητά. Πράγματα που όμως εύκολα ξεχνάμε μέσα στην πολύβουη καθημερινότητά μας.
Καταρχάς, πόσο όμορφο είναι να βγαίνεις με μεγάλη παρέα! Γνωριμίες, απόψεις, ιστορίες, συζητήσεις χαλαρές ή βαθυστόχαστες, φιλοσοφίες και αμπελοφιλοσοφίες, όλα χρήσιμα, όλα μέσα στο πρόγραμμα.
Έπειτα, τι μεγάλη τύχη κι ευλογία να έχεις φίλους. Στην προκειμένη περίπτωση, φίλους ειλικρινά γενναιόδωρους με όλες τις σημασίες κι ερμηνείες. Πόσο μεγάλη τιμή αισθάνεσαι όταν η φίλη σου σε θέλει δίπλα της όταν θα γιορτάσει τα γενέθλια, τη γιορτή, το πτυχίο της, μια ευτυχισμένη στιγμή, ένα ορόσημο. Τότε που συνειδητοποιείς ότι είσαι κι εσύ ένα κομμάτι των όμορφων στιγμών, των επιτευγμάτων της, κι ας μην έκανες τίποτα τρομερό.
Επόμενο στη λίστα συνειδητοποιήσεων: πόσο μικρός είναι ο κόσμος; Αποκλείεται να μην το έχετε νιώσει! Πόσο εύκολα μπορείς να διαπιστώσεις ότι όχι απλά γνωρίζεσαι με κάποιον «έμμεσα», αλλά μπορεί να έχετε αλληλεπιδράσει στο παρελθόν με τρόπους που δεν αντιλήφθηκες τότε. Μπορεί ο καθένας από εμάς να είναι μία σταγόνα στον ωκεανό, ωστόσο οι ενέργειές μας, όσο μικρές και ασήμαντες μπορεί να είναι, επηρεάζουν καθημερινά τον ωκεανό αυτό.
Έπειτα, ο Γολγοθάς. Κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του προβλήματα. Μικρά, μεγάλα, ουσιώδη, δύσκολα, ανούσια ή περιττά, δεν έχει σημασία και δεν χρειάζεται να συγκρίνονται στην ίδια κλίμακα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο κάθε άνθρωπος, ό, τι κι αν δείχνει, όπως και αν συμπεριφέρεται, έχει ν’ ανέβει τον δικό του προσωπικό Γολγοθά και προσπαθεί να εξομαλύνει τη δική του ανηφορική διαδρομή.
Και τέλος, η ζωή. Έχει όλα τα χρώματα, τα αρώματα, τις γεύσεις, τις διαστάσεις. Εκεί που είσαι μέσα στην τρελή χαρά κι ετοιμάζεσαι να πας σε πάρτι, χτυπάει το τηλέφωνο και χάνεις τη γη κάτω απ’ τα πόδια σου. Εκεί που φεύγεις για οικογενειακές διακοπές στο εξωτερικό και τα έχεις όλα κανονισμένα και πληρωμένα, ανεβάζει υψηλό πυρετό το παιδί σου. Εκεί που παίζεις πρωταγωνιστικό ρόλο στην πρώτη σου θεατρική παράσταση ως ερασιτέχνης ηθοποιός, λίγες ώρες πριν την πρεμιέρα χάνεις συγγενικό σου πρόσωπο. Εκεί που οδηγείς πηγαίνοντας στο σπίτι μετά την εργασία σου, μπλέκεσαι σε τροχαίο και μένεις ανάπηρος.
Το πάρτι θα γίνει και χωρίς εσένα, το αεροπλάνο θ’ απογειωθεί και χωρίς εσένα, η παράσταση θα γίνει και χωρίς εσένα, η δουλειά θα γίνει και χωρίς εσένα.
Όλα αυτά μου θυμίζουν έντονα το ξέσπασμα της πανδημίας. Όλα μας τα σχέδια μπήκαν στην κατάψυξη. Άλλα τελικά ναυάγησαν, κάποια τροποποιήθηκαν χάρην προσαρμοστικότητας στα νέα δεδομένα κι άλλα περιμένουν ακόμα.
Άνθρωποι έφυγαν, άνθρωποι ήρθαν και η ζωή… συνεχίστηκε.
Γιατί η ζωή συνεχίζεται, δεν παγώνει, δεν περιμένει.
Συνεχίζεται με ή χωρίς εσένα.
Μερικές φορές οδυνηρά, απροκάλυπτα, σου βγάζει τη γλώσσα και σε κοροϊδεύει που σου πέρασε από το μυαλό ότι δεν θα συνεχιστεί!
Εύχομαι να έχετε ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο και να χαρείτε τη ζωή στο μέγιστο. Όπως αρέσει στον καθένα!